به بهانه افشاگری‌های اخیر/

انجام فعل حرام به اسم عدالتخواهی/ غیبت‌کنندکان و شنوندگان شرعا مسئولند

نسبت دادن فعل صورت نگرفته به افراد تهمت و عنوان معایبی که باعث پرده دری و آبروریزی از افراد است «تحت شرایطی» غیب و گناه کبیره و فرد غیبت کننده از عدالت ساقط است.

کد خبر: ۲۴۸۶۹۸

تاریخ انتشار:۰۵ ارديبهشت ۱۴۰۱ - ۱۰:۲۹ - 25 April 2022

انجام فعل حرام به اسم عدالتخواهی/ غیبت‌کنندکان و شنوندگان شرعا مسئولند

به گزارش روزپلاس؛ نسبت دادن فعل صورت نگرفته به افراد تهمت و عنوان معایبی که باعث پرده دری و آبروریزی از افراد است «تحت شرایطی» غیب و گناه کبیره و فرد غیبت کننده از عدالت ساقط است.

برهمین مبنا تجسس و انتشار تصاویر خانوادگی افراد برای آبروبردن حرام و گناه کبیره است. انتشار تصاویر خانواده رییس مجلس (با وجود اینکه این سفر اشتباه بوده است و خانواده قالیباف در این خصوص عذرخواهی کرده است) نیز یکی از این دست اقدامات غیرشرعی جریان عدالتخواهی است که از عدالت ساقط است و این موضوع از دید شرعی قابل بررسی است.

غیبت به معنای بیان عیب مستور و مخفی کسی ( فرد مومن ) به قصد مذمت و انتقاص (کوچک کردن) و انتقام، حرام و گناه کبیره است، ازاین‌رو اگر غیبت کننده توبه نکند، از عدالت ساقط می‌شود.

کسب و درآمد از غیبت نیز حرام است یعنی اینکه به مقاله‌نویسی پول ‌دهند تا شخصیتی را رسوا کند یا خطیبی پول بگیرد بالای منبر، کسی را مفتضح کند و امر مستور و مخفی وی را برملا سازد حرام است.

گاهی برخی اقدامات جرم نیست و صرفا از فردی بعید است که عمومی کردن این اقدام مخفی، غیبت و حرام است، رهبری نیز در سخنرانی ۶ تیر ۱۳۹۰ میفرمایند: "هیچ لزومی به افشاگری وجود ندارد و هیچکس حق ریختن آبروی یک مسلمان را ندارد." حتی اگر به کسی نسبتی خلاف قانون داده شده که هنوز در دادگاه به اثبات نرسیده است نیز او متهم است و هنوز جرمش اثبات نشده است.

بیان عیوب و اشتباهات درصورتی جایز است که فرد متجاهر به فسق باشد یعنی که شخص، ابایی نداشته باشد از اینکه مردم گناهش را ببینند یا بفهمند؛ مثل کسی که آشکارا شراب می‌نوشد یا مسئولی که از تصمیمات اشتباهش دفاع می‌کند. اما اگر عیب مستور و پوشیده باشد، ذکر و انتشار آن غیبت بوده، گناه کبیره است و درآمد احتمالی از آن نیز حرام است. حتی غیبت کسی که تجاهر به فسق می‌کند، فقط در همان گناهی که تجاهر کرده، جایز است و نمی‌توان تمام اسرار و گناهان او را فاش کرد

حتی اگر کسی گناهی را آشکار انجام دهد اما بعدا آن را نپذیرد و همه بدانند که عامل، دروغ می‌گوید باز هم غیبت این شخص جایز نیست؛ زیرا این شخص لاابالی نیست؛ چرا که برای گناه خود عذر می‌آورد و پیداست که نمی‌خواهد مردم ببینند و بدانند که او مرتکب فسق می‌شود.

بنابراین برخی از افشاگری ها از سوی جریان عدالتخواه که مستند بر تصاویر منتشر شده از سوی افراد بوده است تا زمانی که از محدوده تجاهر به فشق فراتر نرود غیبت نبوده و حرام نیست.

منظور از ستر و پوشیده بودن نیز عرفی است یعنی معمولا کسی از آن عیب خبر ندارد یا بیشتر مردم اطلاعی ندارند، بنابراین ذکر امری که مستور عرفی است، به‌طور مطلق غیبت است.

حالا اگر مغتاب (کسی که غیبتش میشود ) معین نباشد غیبت نبوده، مثلا اگر بگویی در فلان جریان برخی از افراد این عیب را دارند غیبت نیست اما آنکه با عکس و اسم و مشخص عنوان شود غیبت و گناه کبیره است.

وظایف شرعی مستمعین غیبت و تهمت چیست؟

اما مستمعین غیبت نیز وظایفی دارند که اول رد غیبت است. مثلا وقتی گفته می‌شود: "فلانی مال ناحق خورده"، بگوییم: "از کجا معلوم، شاید معامله کرده یا شاید حلال بوده است." اگر هم به‌گونه‌ای است که نمی‌شود آن را توجیه کرد، مثلا بگوید: "بشر جایزالخطاست یا ممکن است تاکنون توبه و استغفار کرده باشد

دومین وظیفه ی شنونده ی غیبت نهی از منکر است، بر مستمع غیبت واجب است از غیبت نهی کند، دقت شود که از عنوان واجب استفاده شده است

قطعا توجه شود که تخطی افراد از قانون امری جداگانه است که می توان در مراجع قانونی نسبت به آن شهادت داد یا زمانی که جرمی صورت گرفته و حاکم شرع حکمی صادر کرده اطلاع رسانی آد کاملا متفاوت است از بیان عیب مستور افراد که نه جامعه اسلامی را در خطر می اندازد و نه قانون را ضایع میکند. از معدود مواردی که بیان عیب جایز و غیبت نیست که به فردی ظلم شود و یا تراحم بین دو حکم واقع ضود که مصلحت مهمی را دنبال می کند آن هم امری واجب که اقوی از ملاک حرمت غیبت باشد مانند دفع ضرر جانی از غیبت شونده یا شهادت در دادگاه .