از «خشونت جنسی» تا «شوک‌ الکتریکی» در شکنجه گاه مخوف گوانتانامو+تصاویر

زندان گوانتانامو پس از حمله آمریکا به افغانستان و اشغال این کشور در سال ۲۰۰۱ ایجاد شد و به مکانی برای بازداشت و شکنجه افرادی تبدیل شد که در نقاط مختلف جهان به ظن ارتباط با اقدامات تروریستی و تروریست‌ها دستگیر می‌شوند. البته از آنجایی که خود آمریکا بزرگترین تروریست و تروریست‌پرور است، طبیعی است که اکثر بازداشتی‌های گوانتانامو را افرادی تشکیل دهند که یا در اقدام تروریستی با آمریکا همراهی نکرده‌اند و یا خودسرانه و بدون مجوز سردسته تروریست‌ها یعنی رژیم آمریکا اقدام به عمل تروریستی کرده‌اند.

البته گروه دیگری هم هستند که در بازداشتگاه گوانتانامو تحت غیرانسانی‌ترین شکنجه‌ها قرار گرفته‌اند؛ آن‌ها کسانی هستند که در مقابل اقدامات تروریستی آمریکا و دست‌نشانده‌هایش، مقابله و مقاومت کرده‌اند.

اما فارغ از اینکه زندانیان شکنجه‌گاه گوانتانامو را چه گروهی از افراد تشکیل می‌دهند، آنچه اهیمت دارد، اقداماتی است که آمریکایی‌ها در این شکنجه‌گاه در قبال زندانیان انجام می‌دهند؛ اقداماتی که شاید از حیث توحش در تاریخ بشر بی‌سابقه باشد.

نکته قابل تامل در مورد شکنجه‌گاه گوانتانامو، آن است که خود آمریکایی‌ها هم اذعان دارند که در این شکنجه‌گاه، هیچ قانونی ناظر بر حقوق زندانیان و بازداشت‌شدگان وجود ندارد. در واقع آمریکایی‌ها به این بهانه که زندانیان شکنجه‌گاه گوانتانامو، اشخاص «غیرنظامی» و «غیرآمریکایی» و یا «دستگیر شده درخارج از خاک آمریکا» هستند، آن‌ها را از شمول اسیران جنگی و متهمان آمریکایی، مستثنی می‌دانند و بر این اساس مجوز انجام هرگونه اقدام جنایتکارانه و شنیع در قبال آن‌ها را با عنوان «سربازان دشمن» برای نیرو‌های خود صادر می‌کنند.

باراک اوباما، رئیس‌جمهور سابق آمریکا در تاریخ ۲۲ ژانویه ۲۰۰۹، در دومین روز ورودش به کاخ سفید، با گرفتن ژست تغییر و با توجه به بدنامی مفرط شکنجه‌گاه گوانتانامو، فرمان تعطیل شدن این شکنجه‌گاه وهمچنین سایر شکنجه‌گاه‌های مخفی سازمان سیا را صادر کرد، اما اکنون که بیش از ۹ سال از آن تاریخ می‌گذرد همچنان این شکنجه‌گاه مخوف دایر است.

در سال ۲۰۱۱ وقتی دو سال از روی کار آمدن اوباما می‌گذشت و شکنجه‌گاه گوانتانامو همچنان دایر بود، خبرنگاران آمریکایی علت را از «جو بایدن» معاون اول اوباما جویا شدند که وی در پاسخ گفت: «نباید زیاد به این موضوع پرداخت»! همچنین در همان مقطع «گرک کریگ» مشاور حقوقی کاخ سفید درخواست استعفا از سمت خود را کرد چرا که معتقد بود اساساً تعطیل کردن زندان گوانتانامو یک امر غیرممکن است و شعار اوباما در این رابطه صرفا جنبه‌ای تبلیغاتی داشته است.

دونالد ترامپ رئیس‌جمهور فعلی آمریکا نیز صریحا اعلام کرده که قصد تعطیل کردن شکنجه گاه مخوف گوانتانامو را ندارد.

اما شهرت گوانتانامو فقط یک دلیل دارد و آن هم عبارت است از انجام غیرانسانی‌ترین نوع شکنجه‌ها در این بازداشتگاه مخوف؛ از «آزار‌های بدنی» و «خشونت جنسی» تا «غرق مصنوعی» و «اعدام‌های ساختگی» و «ممنوعیت از خواب» و «شوک‌های الکتریکی» و ...

در ژوئن ۲۰۱۵ روزنامه آمریکایی «نیویورک‌تایمز» گزارشی از وضعیت یکی از زندانیان آزادشده از شکنجه‌گاه گوانتانامو منتشر کرد؛ فردی به نام «مجید خان» که بازجویان گوانتانامو دو مرتبه او را در معرض غرق مصنوعی قرار داده بودند. در این روش روی صورت فرد زندانی که ثابت نگاه داشته شده، آب ریخته می‌شود تا در وی احساس غرق‌شدگی ایجاد شود.

البته غرق مصنوعی تنها شکنجه انجام شده بر روی «مجیدخان» نبوده است بلکه یکبار نیز او را در حالت عریان به مدت سه روز از یک میله چوبی آویزان نگه داشته و پس از آن فورا به حمام یخ منتقل کرده بودند.

آنطور که نیویورک‌تایمز با استناد به مکالمات «مجید خان» و وکلایش نوشته بود، فرو کردن سر زندانیان در چاه آب و نگه داشتن آن‌ها در این حالت تا زمان احساس خفگی، روش مرسوم شکنجه‌گران آمریکایی گوانتانامو است.

«ای کاش بجای شکنجه مرا می‌کشتند»؛ این جمله‌ای است که نیویورک تایمز به نقل از «مجید خان» با فونت بزرگ منتشر کرده بود و اشاره‌ای داشت به شدت شکنجه‌های ماموران و بازجویان آمریکایی گوانتانامو که موجب می‌شود زندانی آرزوی مرگ کند.

در کتاب «خاطرات در گوانتانامو» نوشته «محمد صلاحی» موریتانیایی که از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۶ در شکنجه‌گاه مخوف گوانتانامو به سر می‌برد، آمده است «در گوانتانامو خواب وجود نداشت و زندانی باید همیشه بیدار می‌ماند؛ باید محل ادرار خود را با لباسمان کاملا خشک می‌کردیم؛ یک زندانی در گوانتانامو فقط ۳۰ ثانیه وقت غذا خوردن دارد؛ در گوانتانامو زندانیان اهل مناطق گرمسیر دنیا در اتاق‌های یخ قرار می‌گیرند تا بدنشان بی‌حس شود».

«محمد علی موسوی افغان» که در همان نخستین سال‌های اشغال افغانستان، به سبب تشرف به حج، به شکل وحشیانه‌ای توسط آمریکایی‌ها دستگیر شده! و به گوانتانامو منتقل شده بود، در خاطراتش می‌گوید: «۲۰ روز با دست و پای بسته در داخل گودالی نگه داشته شدم و مورد بازجویی و شکنجه روحی و جسمی قرار گرفتم».

«معظم بیگ» یکی دیگر از افرادی است که سابقه حضور در گوانتانامو را دارد؛ او در سال ۲۰۱۳ پس از آزادی، طی مصاحبه‌ای از اتفاقات وحشتناکی پرده برداشت که در شکنجه‌گاه گوانتانامو بر سر او و دوستانش آمده است.

به گفته «معظم بیگ» او حدود سه سال را در یک سلول انفرادی گوانتانامو در متراژ ۲ متر که پنجره هم نداشت، سپری کرد. او در این مدت هیچ ارتباطی با هیچ یک از اعضای خانواده‌اش نداشت و حتی نمی‌دانست که محکوم شده یا خیر؟

«معظم بیگ» در مصاحبه‌اش پیرامون شکنجه‌های رایج در گوانتانامو گفت که «تمامی زندانیان زندان گوانتانامو به نوعی مورد تجاوز یا شکنجه قرار گرفته‌اند. زمانی که مرا به این زندان بردند، بدترین نوع شکنجه را متحمل شدم. در گوانتانامو از همان ابتدای ورود، زندانیان را برهنه کرده و کاملا آن‌ها را بازرسی می‌کنند؛ مو‌های سر زندانیان را می‌تراشند و آن‌ها را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند؛ بنابراین همه در این زندان مورد آزار و شکنجه قرار گرفته‌اند؛ البته شکنجه‌های روحی رایج در گوانتانامو از هر چیز دیگری کشنده‌تر است».

موارد فوق‌الذکر تنها بخش کوچکی از اتفاقات وحشتناکی است که در شکنجه‌گاه آمریکایی گوانتانامو در جریان است؛ اتفاقاتی که مرز‌های نقض حقوق بشر را رد کرده و جنایت علیه بشریت محسوب می‌شود و تاسف بار اینکه مجامع مدعی حمایت از حقوق بشر علی‌رغم وجود اسناد و شواهد غیرقابل انکار پیرامون وقوع جنایت در گوانتانامو، توانایی و میل پیگیری و اعتراض به آن را ندارند چرا که مرتکب چنین جنایتی آمریکای قداره‌بند است!

زندان گوانتانامو در مقابل چشم دنیا است؛ چرا آمریکایی‌ها افرادی را گرفتند و چند سال در اینجا بدون محاکمه در سخت‌ترین شرایط نگه داشتند؟

مقام معظم رهبری در بیانات روز چهارشنبه هفته گذشته‌شان با برشمردن موارد نقض حقوق بشر و جنایت علیه بشریت توسط رژیم آمریکا، به موضوع شکنجه‌گاه گوانتانامو نیز اشاره کردند و گفتند:

«چند مسئله‌ی حقوق بشری در مورد آمریکا وجود دارد که سازمان ملل جدّاً باید این‌ها را دنبال کند. این پرونده‌ها حل‌نشده است، تمام‌نشده است، نیمه‌کاره‌مانده است که بعضی‌ها اصلاً از اوّل هم دنبال نشده... مسئله‌ی دوّم مسئله‌ی زندان گوانتانامو است؛ خب زندان گوانتانامو در مقابل چشم دنیا است؛ چرا آمریکایی‌ها افرادی را گرفتند و چند سال در اینجا بدون محاکمه در سخت‌ترین شرایط نگه داشتند؟ یکی از علل پیروزی اوباما این بود که در تبلیغات انتخاباتی‌اش وعده کرد که زندان گوانتانامو را تعطیل خواهد کرد و نکرد! هشت سال در رأس کار بود و این زندان باقی ماند، الان هم هست. اگر الان هم بفرض این زندان تعطیل بشود، سابقه‌ی این زندان و جنایاتی که در این زندان انجام گرفته، باید دنبال بشود؛ سازمان ملل باید این پرونده را دنبال کند. کسانی را -عمدتاً از افغانستان و از بعضی جا‌های دیگر- بگیرند، بیاورند، ببرند آنجا در آن شرایط سخت نگه دارند، با دستبند، پابند، چشم‌بند، با وضع تغذیه‌ی بسیار نامناسب و وضع زیستیِ بسیار بد این‌ها را چند سال نگه دارند. این‌ها شوخی است؟ این را باید سازمان ملل حتماً دنبال کند».