پل گلدن گیت

پل گلدن گیت یک پل معلق در سانفرانسیسکو است که این شهر را به شمال ایالت کالیفرنیا وصل می کند. این پل بر روی تنگه گلدن گیت زده شده است. این پل در ۲۷ مه ۱۹۳۷ گشایش یافت و در فاصله بین سال‌های ۱۹۳۷ تا ۱۹۶۴ با طول ۴٬۲۰۰ پا (۱٬۳۰۰ متر) طولانی‌ترین پل معلق دنیا به حساب می‌آمد.


پل گلدن گیت با هزینه ۳۵ میلیون دلار ظرف مدت ۴ سال در سانفرانسیسکو ساخته شد. این پل در ۲۷ می سال ۱۹۳۷ ساعت ۱۲ بعدازظهر به روی وسایل نقلیه باز شد. ارتفاع این پل از سطح آب ۲۲۰ پا (۶۷ متر) و وزن آن ۸۸۷۰۰۰ تن است. دو برجی که در طول این پل ساخته شده‌اند ۷۴۶ پا (۲۲۷ متر) ارتفاع دارند.

در سال ۱۹۹۷، حدود ۴۱۳۸۱۰۰۰ وسیله نقلیه از روی این پل عبور کردند. ۳۰ نفر در هنگام ساخت این پل از روی آن سقوط کردند و به دلیل وزش بادهای شدید، کارگران در هنگام ساخت آن با مشکلات بسیاری مواجه شدند. ساکنین شهر سانفرانسیسکو این پل را نماد شهر خود به حساب می‌آورند.

پل گلدن گیت، ابتکار مهندس مشهور جوزف استراس بود که پیش از این طراحی ۴۰۰ پل متحرک را برعهده داشت. ایرونیگ مارو، مهندس معمار و مهندس چارلز آلتون الیس و لئون مویسیف از طراحان پل در اجرای این پروژه بزرگ مشارکت داشتند. ساخت این پل از ۵ ژانویه سال ۱۹۳۳ شروع شد و در آوریل ۱۹۳۷ به پایان رسید و در ۲۷ می همان سال برای تردد عابران پیاده آزاد شد. این پل تنها راه خروجی سانفرانسیسکو به سمت شمال است و از ۶ مسیر مخصوص تردد وسایل نقلیه و دو مسیر محل عبور عابران پیاده در هر دو طرف تشکیل شده است در اول سپتامبر سال ۲۰۰۲ عوارض تردد از روی این پل برای وسایل نقلیه موتوری از ۳ دلار به ۵ دلار افزایش یافت. دوچرخه، موتور و عابر پیاده از پرداخت عوارض معاف هستند.


محدودیت سرعت حرکت روی پل گلدن گیت در اول اکتبر سال ۱۹۸۳ از ۹۰ کیلومتر در ساعت به ۷۰ کیلومتر در ساعت کاهش یافت. رنگ این پل نارنجی متمایل به قرمز، معروف به نارنجی بین‌المللی است. این رنگ برای هماهنگی این پل با محیط اطراف خود و جلوه بیشتر آن در مه و غبار (که از شرایط آب و هوایی ویژه آن منطقه است) انتخاب شده است.



این پل از نظر زیبایی‌شناسی و معماری در نوع خود منحصربه‌فرد است. در ماه ژوئن سال ۲۰۰۱ انجمن مهندسان عمران آمریکا چند بنا را با نام «بناهای هزاره» معرفی کردند؛ این بناها عبارت بودند از کانال پاناما، ساختمان امپایر استیت و پل گلدن گیت.